Sprawimy, że Twoja witryna będzie zgodna z prawem
Każda strona internetowa staje się dostępna dla każdej niepełnosprawności
Sprawiamy, że strony internetowe są użyteczne i namacalne dla każdego, niezależnie od niepełnosprawności, zaburzenia, choroby lub urazu.
ŚlepotaUpośledzenie motoryczneZaburzenia poznawczeŚlepota barwPadaczkaNiewyraźne widzenieWiek& więcej
Nasze rozwiązanie jest trwałe i działa nawet po aktualizacjach i rozszerzeniach.
Znaczenie WCAG dla Twojej firmy
Informacje o WCAG 2.2
WCAG to skrót od Web Content Accessibility Guidelines i zawiera wytyczne dotyczące dostępności treści w Internecie. WCAG ustanowił standard dla przepisów dotyczących dostępności treści internetowych w większości krajów na całym świecie.
WCAG zostały stworzone przez World Wide Web Consortium, znane jako W3C, w celu zapewnienia dostępności stron internetowych. W3C zostało założone w październiku 1994 roku w MIT Laboratory for Computer Science (MIT/LCS). Wśród członków założycieli znalazło się kilku czołowych naukowców, a pod koniec 2019 r. organizacja liczyła ponad 440 członków, w tym liderów biznesu, organizacji non-profit, uniwersytetów i różnych agencji rządowych.
W3C pierwotnie koncentrowało się na standaryzacji protokołów internetowych, aby strony internetowe i narzędzia internetowe były ze sobą kompatybilne. Każdy standard W3C jest sprawdzany, testowany i analizowany kilka razy, zanim zostanie zatwierdzony przez członków.
Dostępność Internetu była wczesnym tematem poruszanym przez W3C. Pierwsza wersja WCAG została opublikowana w 1999 roku. Została ona zmieniona w 2018 roku, w wyniku czego powstały wytyczne WCAG 2.1, które znamy dzisiaj.
Zasady WCAG
Kompletny WCAG jest niezwykle długi i złożony oraz zawiera wiele różnych punktów i wymagań dla operatora strony internetowej. Jednak podstawowa zasada wszystkich opracowanych punktów opiera się na 4 podstawowych zasadach: dostrzegalne, funkcjonalne, zrozumiałe i solidne.
Oto szczegóły:
Wytyczne jako standard dla przepisów prawa
Przepisy dotyczące dostępności
WCAG nie jest prawem, ale wiele rządów przyjęło wytyczne jako standard dla swoich przepisów dotyczących dostępności. Oto krótki przegląd przepisów dotyczących dostępności w Unii Europejskiej:
W 2010 r. urzędnicy UE przyjęli WCAG 2.0 poziom AA jako obowiązkowy dla wszystkich oficjalnych stron internetowych UE i rozszerzyli go na wszystkie platformy internetowe sektora publicznego. W 2018 r. uwzględniono kryteria WCAG 2.1. UE przyjęła również WCAG jako standard dla nowego Europejskiego aktu w sprawie dostępności (EAA), który wejdzie w życie w 2025 r. jako uzupełnienie obecnych przepisów.
Ignorowanie WCAG wiąże się z ryzykiem prawnym, ponieważ stanowi on podstawę przepisów dotyczących dostępności w większości krajów na całym świecie i jest uznawany za najbardziej wiarygodny i skuteczny zestaw standardów dostępności na świecie.
Kogo dotyczy prawo?
Zgodnie z BGG wszystkie federalne organy publiczne są zobowiązane do udostępnienia następujących obszarów w domenie cyfrowej:
Strony internetowe (w tym intranety i ekstranety), aplikacje i elektroniczne procesy administracyjne (zob. sekcja 12a (1) BGG).
Obowiązek projektowania bez barier dotyczy również innych treści zintegrowanych ze stroną internetową, takich jak pliki PDF, filmy i grafiki.
Ogólny zakres dostępnego projektu opiera się na możliwych standardach technicznych. W przypadku władz federalnych wynikają one z rozporządzenia w sprawie technologii informatycznych bez barier 2.0 (BITV 2.0). Zaktualizowany BITV 2.0 odnosi się do zharmonizowanych norm opublikowanych w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Obecnie jest to EN 301 549 V.2.1.2 (2018-08), która z kolei odnosi się do WCAG. Wymóg zapewnienia dostępności stron internetowych zgodnie z „aktualnym stanem wiedzy” oznacza, że należy również zrobić to, co jest technicznie możliwe. Na przykład norma ISO 14289-1:2012-07 dotycząca dostępnego projektowania plików PDF (norma PDF/UA) jest prawdopodobnie najnowocześniejsza, chociaż norma ta nie jest częścią normy EN 301 549 V.2.1.2 (2018-08).
Oświadczenie o dostępności musi być również zintegrowane ze stroną internetową. Musi ono określać, które części lub treści strony internetowej lub aplikacji nie są (jeszcze) w pełni dostępne i dlaczego. Jeśli jest to możliwe, należy podać odniesienie do alternatywnych dostępnych treści. Oświadczenie musi być dostępne na stronie głównej i na każdej stronie witryny internetowej. W przypadku aplikacji mobilnych wystarczająca jest publikacja w miejscu, z którego można pobrać aplikację lub na stronie internetowej danego organu sektora publicznego.
Strona internetowa lub aplikacja musi zapewniać możliwość przekazywania informacji zwrotnych w celu zgłaszania (w szczególności) istniejących barier operatorowi strony internetowej. Operator musi odpowiedzieć na informację zwrotną w ciągu jednego miesiąca. Mechanizm informacji zwrotnej musi być zintegrowany ze stroną internetową/aplikacją oprócz oświadczenia o dostępności. W przypadku stron internetowych mechanizm informacji zwrotnej – podobnie jak oświadczenie o dostępności – powinien być dostępny z każdej strony witryny; w przypadku aplikacji wystarczająca jest integracja z nawigacją.
Ponieważ opcja przekazywania informacji zwrotnych jest procesem interaktywnym, należy dla niej osiągnąć wyższy poziom dostępności (patrz sekcja 3 (4)). Powinien on odpowiadać poziomowi AAA wytycznych dotyczących dostępności treści internetowych (WCAG) 2.1. Kontekst: Norma EN 301 549 V2.1.2 (2018-08) obecnie zalecana dla dostępnego projektowania odnosi się do kryteriów sukcesu poziomu AA WCAG 2.1 dla dostępnego projektowania stron internetowych, ale wymienia tylko kryteria sukcesu poziomu AAA w załączniku do celów informacyjnych, tj. bez zobowiązań.
Kogo dotyczy prawo poza władzami lokalnymi?
Dyrektywa UE znacznie poszerzyła krąg zobowiązanych organów publicznych w porównaniu z poprzednią ustawą o równości osób niepełnosprawnych (BGG). Zgodnie z dyrektywą UE wszystkie organy, które są zobowiązane do przestrzegania przepisów UE dotyczących udzielania zamówień publicznych, są również zobowiązane do zapewnienia dostępności stron internetowych i aplikacji mobilnych. Ustawodawca federalny wdrożył to w odniesieniu do federalnych organów publicznych w § 12 zdanie 1 numery 2 i 3 BGG.
Organizatorzy projektów i inni odbiorcy finansowania są zatem zobowiązani do zapewnienia dostępności cyfrowej, jeśli podlegają § 12 zdanie 1 numery 2 lub 3 BGG. Jednym z określonych tam wymogów jest finansowanie w ponad 50 procentach przez rząd federalny (patrz § 12 zdanie 1 numery 2 i 3, litera a) w każdym przypadku). Dotacje – instytucjonalne lub związane z projektem – stanowią finansowanie federalne.
Dostępność produktów i usług cyfrowych
Informacje o EAA/EN301549
Europejski akt w sprawie dostępności (EAA) to rozporządzenie, które zostało przyjęte przez UE w kwietniu 2019 r. i określa dostępność produktów i usług cyfrowych.
EN 301549 to dokument stworzony przez Europejski Instytut Norm Telekomunikacyjnych (ETSI). EN 301549 definiuje oficjalne standardy dostępności stron internetowych.
Kiedy EAA i EN 301549 weszły w życie?
Regulacja dostępności stron internetowych była długim procesem, który rozpoczął się w 2000 roku. Od tego czasu władze UE uwzględniają potrzeby niepełnosprawnych obywateli w swoich decyzjach politycznych.
Ważne kamienie milowe na drodze do dostępności sieci były następujące:
W 2006 r. wydano Deklarację Ryską, która wyznaczyła pełną dostępność Internetu jako cel na nadchodzące lata.
Europejska strategia w sprawie niepełnosprawności została przyjęta w 2010 r. w celu zharmonizowania wymogów dostępności dla niepełnosprawnych obywateli we wszystkich państwach członkowskich UE.
W 2015 r. ETSI opublikowało pierwszą wersję normy EN 301549, w której zdefiniowano standardy dostępności dla sektora prywatnego.
W 2016 r. dyrektywa w sprawie dostępności stron internetowych nałożyła na wszystkie służby publiczne obowiązek udostępnienia swoich stron internetowych i powiązanych aplikacji mobilnych użytkownikom niepełnosprawnym.
Najnowsza wersja normy EN 301549 została opublikowana w 2018 r. w oparciu o wytyczne dotyczące dostępności treści internetowych (WCAG) konsorcjum World Wide Web Consortium (W3C). Te zdefiniowane standardy dostępności zostały zapisane w prawie wraz z przyjęciem EAA w 2019 roku.
EAA daje prywatnym firmom pięć lat na spełnienie wymogów dostępności. Te pięć lat kończy się 28 czerwca 2025 roku.
Jakie są wymagania EAA?
EAA nie definiuje żadnych specyficznych dla danego kraju standardów dostępności lub wymogów zgodności, ale jak zwykle pozostawia szczegółowe opracowanie suwerenności poszczególnych krajów członkowskich. EAA definiuje jednak wymagania dotyczące użyteczności oparte na WCAG 2.1, takie jak to, że żadna strona internetowa lub usługa cyfrowa nie może być ograniczona do jednego trybu interakcji. Na przykład treści audio muszą być również dostępne za pośrednictwem napisów, a tekst pisany musi być również dostępny za pośrednictwem czytnika ekranu.
Kto musi przestrzegać EAA?
EAA nie zostało zaprojektowane jako ogólne prawo, które dotyczy wszystkich. Produkty i usługi objęte nowym prawem obejmują na przykład
- Komputery i systemy operacyjne
- Usługi telefoniczne i powiązany sprzęt
- Audiowizualne usługi medialne, takie jak transmisje telewizyjne i powiązane urządzenia konsumenckie
- Usługi związane z transportem lotniczym, autobusowym, kolejowym i innym transportem pasażerskim
- Usługi bankowe
- eBooki
- eCommerce
Chociaż rozporządzenie jest pierwotnie skierowane do grup publicznych i rządowych, pośrednio wpływa również na firmy prywatne. Firmy świadczące usługi dla organizacji rządowych w Europie muszą zapewnić, że ich standardy dostępności spełniają wymogi prawa. EAA wymaga również, aby wszystkie usługi online świadczone przez firmy były dostępne dla osób niepełnosprawnych.
Dyrektywa UE określa okresy przejściowe i dodatkowe wymogi: W związku z tym nowo utworzone strony internetowe muszą być dostępne do września 2019 r., natomiast istniejące strony internetowe muszą być dostępne do września 2020 r. Aplikacje mobilne mają przedłużony termin do czerwca 2021 r. Ponadto operator strony internetowej musi opublikować oświadczenie o dostępności i zaoferować użytkownikom opcję informacji zwrotnej.
Ustawa o równości osób niepełnosprawnych
Niemieckie ustawodawstwo
Przepisy dotyczące sposobu wdrażania dostępności stron internetowych w Niemczech są określone w ustawie o równości osób niepełnosprawnych i rozporządzeniu w sprawie dostępnych technologii informacyjnych.
Federalna ustawa o równości osób niepełnosprawnych (BGG) zobowiązuje władze federalne do zapewnienia dostępności ich stron internetowych. Wraz z nowelizacją BGG w 2016 r. dodano przepisy dotyczące dostępnego intranetu. W lipcu 2018 r. dostosowano je do dyrektywy UE 2102. Weszły w życie następujące ważne zmiany:
Zakres zastosowania rozszerzony na federalne organy publiczne (§ 12 BGG)
- Usunięcie niezdefiniowanego „stopniowego” wdrażania – wymagania mają teraz bezpośrednie zastosowanie
- Rozporządzenie w sprawie dostępności procesów administracyjnych wspieranych elektronicznie od 2021 r.
- Zwolnienie w przypadku nieproporcjonalnego obciążenia
- Obowiązek przygotowania oświadczenia o dostępności z mechanizmem informacji zwrotnej
- Ustanowienie federalnego centrum monitorowania dostępności technologii informatycznych w formie oddzielnego, niezależnego departamentu Niemieckiego Ubezpieczenia Emerytalno-Rentowego Knappschaft-Bahn-See (§ 13 BGG).
- Postępowania egzekucyjne są prowadzone przez organ arbitrażowy, którym od 2016 r. jest Pełnomocnik Rządu Federalnego ds. Osób Niepełnosprawnych.
Obowiązujące wymagania są określone w rozporządzeniu w sprawie technologii informacyjnych bez barier (BITV). BITV 2.0 opiera się na wymaganiach normy EN 301 549, która odnosi się do WCAG.
Przepisy państwowe dotyczące dostępnych technologii informatycznych zgodnie z dyrektywą UE 2102
W przypadku organów publicznych w krajach związkowych i gminach dostępność online jest regulowana przez prawo stanowe i rozporządzenia stanowe:
- Badenia-Wirtembergia: Ustawa o równości osób niepełnosprawnych – L-BGG i rozporządzenie wykonawcze L-BGG, Centrum Monitorowania Dostępności Mediów Badenii-Wirtembergii przy Niemieckim Ubezpieczeniu Emerytalno-Rentowym Badenii-Wirtembergii.
- Bawaria: Bawarska Ustawa o Równości Osób Niepełnosprawnych – BayBGG i Bawarskie Rozporządzenie o Technologiach Informacyjnych bez Barier – BayBITV, organ monitorujący w Państwowym Urzędzie ds.
- Berlin: Barrierefreie-IKT-Gesetz Berlin – BIKTG Bln, centrum monitorowania w senackim Departamencie Spraw Wewnętrznych i Sportu
- Brandenburgia: brandenburska ustawa o równouprawnieniu osób niepełnosprawnych – BbgBGG, brandenburskie rozporządzenie o technologiach informacyjnych bez barier – BbgBITV, centrum monitorowania w Krajowym Urzędzie Spraw Społecznych i Opieki.
- Brema: Bremen Disability Equality Act – BremBGG, organem monitorującym jest Centralne Biuro ds. Technologii Informacyjnych bez Barier
- Hamburg: hamburska ustawa o równouprawnieniu osób niepełnosprawnych – HmbGGbM, hamburskie rozporządzenie o technologiach informacyjnych bez barier – HmbBITVO, organ monitorujący w Urzędzie ds. IT i Cyfryzacji (ITD) Kancelarii Senatu.
- Hesja: Heska Ustawa o Równouprawnieniu Osób Niepełnosprawnych – HessBGG, Heskie Rozporządzenie o Technologii Informacyjnej Bez Barier – BITV HE 2019, Centrum Monitorowania Technologii Informacyjnej Bez Barier przy Radzie Regionu Giessen.
- Meklemburgia-Pomorze Przednie: Ustawa o równości osób niepełnosprawnych – LBGG M-V, Rozporządzenie w sprawie stron internetowych bez barier – Meklemburgia-Pomorze Przednie – BWebVO M-V, Centrum Monitorowania Ministerstwo Spraw Społecznych, Integracji i Równości
- Dolna Saksonia: ustawa o równouprawnieniu osób niepełnosprawnych w Dolnej Saksonii (Niedersächsisches Behindertengleichstellungsgesetz -NBGG), organ monitorujący w Ministerstwie Spraw Społecznych, Zdrowia i Równości.
- Nadrenia Północna-Westfalia: Behindertengleichstellungsgesetz Nordrhein-Westfalen – BGG NRW oraz Barrierefreie-Informationstechnik-Verordnung Nordrhein-Westfalen – BITVNRW, organ monitorujący w Ministerstwie Pracy, Zdrowia i Spraw Socjalnych kraju związkowego Nadrenia Północna-Westfalia.
- Nadrenia-Palatynat: Ustawa państwowa o równouprawnieniu osób niepełnosprawnych – LGGBehM, Rozporządzenie w sprawie technologii informacyjnych bez barier w Nadrenii-Palatynacie – BITV RP
- Kraj Saary: Ustawa Kraju Saary o równouprawnieniu osób niepełnosprawnych – SBGG, Rozporządzenie Kraju Saary o równouprawnieniu osób niepełnosprawnych – SBGVO
- Saksonia: Saksońska ustawa o integracji i ustawa o dostępnych stronach internetowych, organ monitorujący w Niemieckim Centrum Dostępnego Czytania (czytaj dzb)
- Saksonia-Anhalt: Ustawa o równouprawnieniu osób niepełnosprawnych w Saksonii-Anhalt – BGG LSA, Państwowe Centrum Dostępności przy Kasie Ubezpieczeń Wypadkowych w Saksonii-Anhalt
- Szlezwik-Holsztyn: Ustawa o równych szansach dla osób niepełnosprawnych w Szlezwiku-Holsztynie (Landesbehindertengleichstellungsgesetz – LBGG), Rozporządzenie państwowe w sprawie pozbawionego barier dostępu do stron internetowych i aplikacji mobilnych organów publicznych – BFWebV SH
- Turyngia: Ustawa Turyngii o dostępie bez barier do stron internetowych i aplikacji mobilnych organów publicznych – ThürBarrWebG, Centralne Centrum Monitorowania Dostępności Cyfrowej przy Ministerstwie Finansów Turyngii